بنجامین مقصر است، اما نه بیشتر از پولادی و کی روش

اما نکته مثبت این بازی، تلاش و حتی بالاتر از آن ایثار همه بازیکنانی بود که ناچار شدند بعد از تصمیم اشتباه داور مسابقه یک 45 دقیقه کامل بعلاوه 30 دقیقه وقت اضافه بازی را که با احتساب اوقات تلف شده بازی جمع آن چیزی حدود 90 دقیقه می شد با یک بازیکن کمتر مقابل تیمی که از سوی داور بازی نیز به شکلی نا محسوس مورد حمایت قرار داشت بازی کنند و با این شرایط هر بار هم که گلی عقب می افتادند، با رشادت گل های خورده را جبران می کردند. عملکرد بازیکنان تیم ملی ایران در آن بازی را بی شک باید ایثار نامید.

شاید و حتی شاید بتوان گفت قطعا، اگر آن تصمیم جنجالی دقیقه 43 بنجامین ویلیامز استرالیائی که منجر به اخراج مهرداد پولادی و ده نفره شدن تیم ملی ایران نبود، سرنوشت این بازی هرگز به پایان تلخی برای ایران منجر نمی شد. چه بسا که حکم صعود تیم ملی کشورمان به جمع 4 تیم برتر آسیا حتی در نود دقیقه زمان قانونی بازی مشخص می شد.

ویلیامز استرالیائی اشتباهی را در این بازی مرتکب شد تا به واسطه آن نامش برای همیشه در حافظه تاریخی فوتبال دوستان ایرانی نقش ببندد. این تصمیم احساسات فوتبال دوستان ایرانی را تا حد زیادی مورد آزار قرار داد و به همین جهت هجمه های زیادی به سمت این داور استرالیائی آغاز شد. از رسانه های کشورمان که ما خودمان نیز در بین آن ها بودیم گرفته تا جبهه گیری اهالی فوتبال. حتی قشر عادی جامعه ما نیز که رسانه ای در اختیار نداشتند، مطابق معمول با یک حرکت کاملا خودجوش حمله همه جانبه ای در فضای مجازی به سوی ویلیامز آغاز کردند که احتمالا البته هنوز هم ادامه دارد.

اما حالا که زمانی از آن حادثه گذشته، با بازنگری مجدد بازی ایران و عراق می توان قدری منطقی تر به این واقعه نگریست و در مورد آن قضاوت کرد.

اول این که در تصمیم اشتباه ویلیامز کوچکترین تردیدی نیست و این که این داور، گذشته از گذشته درخشانش در امر قضاوت، حداقل در جام ملت ها عملکرد ضعیفی از خود نشان داد. او به جز این تصمیم مورد بحث، در بازی های دیگر از جمله بازی عربستان و ازبکستان نیز یک پنالتی کاملا حرف و حدیث دار به سود عربستان گرفت و یک گل سالم ازبک ها را نیز مردود اعلام کرد و.....

بنجامین ویلیامز یکی از بد ترین تصمیم های داوری خود را در آن صحنه گرفت و حتی شواهد هم نشان می داد که وی زمانی که تصمیم به دادن کارت زرد به پولادی گرفت، حواسش به این نبود که او یک کارت نیز اوایل بازی گرفته بود و کارت قرمز را با تاخیر نشان بازیکن ملی پوش کشورمان داد. ویلیامز اشتباه کرد و در این شکی نیست. اما سئوال ما این است که آیا در این صحنه فقط ویلیامز استرالیائی اشتباه کرده؟ سئوال دیگر ما این است که اگر ویلیامز حواسش نبوده که پولادی اخطار اول را قبلا گرفته بود، آیا خود پولادی هم یادش رفته بود که یک اخطار گرفته بود؟ آیا خود پولادی نباید رفتار معقول تری در بازی از خود ارائه می داد تا جلوی همه این حرف و حدیث ها گرفته شود؟

سئوال بعدی ما از کادر فنی تیم ملی است و این سئوال این است که چرا وقتی ما یک گل به عراق زدیم و از این حیث در آرامش روانی کامل قرار داریم، وقتی کنترل بازی و شرایط آن کاملا در دستان تیم ملی ایران است، چرا نباید آرامش از نیمکت به بازیکنان درون زمین انتقال پیدا کند و چرا نباید بتوانیم (بتوانند) تیم درون زمین را در شرایط عادی قرار دهیم؟

باز هم تکرار می کنیم در این که ویلیامز استرالیائی در رقم خوردن این نتیجه شکست برای تیم ما مقصر بود شکی نیست. اما آیا فقط این دارو استرالیائی مقصر شکست تیم ملی ما است؟ یا این که بپذیریم تقصیرات خود پولادی و حتی کادر فنی تیم ملی نمی تواند از تقصیر بنجامین ویلیامز کمتر باشد.